oops! you're in my nightmare!

O mój bartłomieju, WIOSNA.


Marzę o użytkowniku na allegro, który sprzedawałby jednocześnie słuchawki do samsunga, wiosenne szmatki na szyję i skakanki.

A poza tym, to przypomniałam sobie, że miałam być starym punkiem.




Przypaliłam błyskawiczne płatki jęczmienne. To dlatego muszę studiować w Krakowie.



Chcę wiadro czereśni.

(Zbieram dychę miesięcznie na osiemnastkowe dżampy przy Franz Ferdinand)

Rozpaczam odnośnie marcowej Warszawy :(

Jest taki człowiek, którego właściwie nie znam, ale obserwuję go na blipie dlatego, że zainteresował mnie zdaniem "Rzygać mi się chce ze smutku." I dzięki temu człowiekowi poznałam Edgara Kereta.

Trochę czuję już wiosnę, a jednocześnie nadal nic zupełnie się nie dzieje. Siedzę w brzydkich rzeczach, brzydko mówię i brzydko mi z tym.
Poddaję się, nie mówię więcej nic.

I tęsknię za niektórymi, tymi, którzy zostali i tymi, którzy sobie poszli.
Wróćcie wszyscy.



To jest wiosna.

Postanowiłam być bardzo licealna i chodzę w mini w szkocką kratę i martensach.

Coś czuję, że walę Krakowy, Poznanie, a nawet Gdański i Łodzie, jadę do Francji, choćbym miała tam na jogurt zarabiać czyszczeniem szaletów.

- wiesz co?
- co?
- no bo ten...
- który?
- tamten...
- nie znam.
(...)
- bo się zastanawiam, kiedy ci powiedzieć, że w marcu do Warszawy jadę.

Ciekawe, czy to coś znaczy, że bardziej niż z nowego materaca ucieszyłam się z trzech metrów szarego papieru, w który był zapakowany.

...i to, że na 400 zdjęć z dwutygodniowego wyjazdu, jestem na dwóch. W tym na jednym ratuję życie fantomowi (jak zwykle).


Fotki w podartych rajstopach nie odnalazłam.

Odnalazłam za to fotkę narzeczonego w swoim portfelu.


A ogólnie to jestem w stanie nieodczuwania niczego z prostej przyczyny, iż pół dnia zajmuje mi przebywanie z ludźmi pewnego specyficznego rodzaju, co wysysa ze mnie wszelkie pokłady tej radości, z powodu której nazywano mnie słoneczkiem kursu.

Nie jestem pewna, czy rozumiem, o co chodziło, ale Parnassus to bardzo ładny film.







Un silence de toi, pouvait pousser mon rire à mourir.

"It's one of those conversations, we've had them before - the ones that leave you empty and wanting for more. Your eyes, they tell me something that I understand. Your eyes they hold the truth and the truth is that you're miles away. Excuse me for my hesitation, I've met you before. Your face seems so familiar and longing for more. Your eyes they hold the truth and the truth is that you're miles away. With all your superstitions and empty lines, I could be just like you - withdrawn but alive. Life, it has its limitations - we all have our needs. Love could be the only answer, it lies underneath. Your eyes they hold the truth and the truth is that you're miles away."






Jeśli to prawda, co mi wyszło w psychologicznym teście w formie relaksacji, dwie osoby w moim życiu to dużo, a co dopiero trzydzieści cztery. Nie mówiąc już o całej szkole.

Chcę wrócić.




Testuję aparat w telefonie.

No to wróciłam. Jest kompot w wiaderku i mikrofalówka, jest biba. Macie do mnie jakieś pytania?