oops! you're in my nightmare!

Być może to prawda, że straciłam wenę blogową. Bardzo tęsknię za samą sobą sprzed paru miesięcy, kiedy widziałam w tym jakiś sens i cel, żeby wrzucać tu ładne obrazki, ładne wideła i ładne wycinki z książek, żeby z przestrzeni blogowej, która jest dość wdzięczną, choć niematerialną, robić niezniszczalny sztambuch, zeszyt pamiątek, żeby później na to wszystko spojrzeć i stwierdzić "w maju życie było ładniejsze". Kolega Jangas ostatnio zauważył, iż świadomość, że większość tego, co zaistnieje w Internecie, nigdy stamtąd nie znika, powinna powstrzymywać mój zapał do wywnętrzniania się na blogu. Być może, jednak jestem osobą, która już od pierwszych dni używania maszynki zwanej siecią pozbywała się stopniowo tak zwanego poczucia przyzwoitości. Efekty widać jak na dłoni. (Przydługi wstęp zdecydowanie oddaje mój stan ducha i umysłu)

Poczucie przyzwoitości zastąpiłam w sieci nowymi zasadami, w związku z czym nagle okazuje się, że jestem przekonana o słuszności tezy, iż WYPADA coś napisać. Wypada, nie wypada, coś napiszę - jestem mistrzem zabijania czasu, którego nie mam.

Dygresja: wypadałoby wspomnieć o tym, że to czas zabija mnie, a nie ja - czas. Pozdrawiam Jacka Podsiadło, któremu nie wolno pić z tego kubka.

No to napiszę, co tam u mnie i jak się miewa moja ścisła piąta.

Mam dzisiaj taki rozmemłany nastrój, że nawet niepewna bo niepewna, ale wizja pomidorów bez śmietany wcale nie wpływa pozytywnie na moje morale.

Siedzę i rozpamiętuję sobie. Zaczęło się od znalezienia w kieszeniach zimowej kurtki trzech biletów komunikacji miejskiej wrocławskiej, a także listy zakupów dla wszystkich uczestników kursu drużynowych gromad zuchowych w Oławie 2010. Potem poszło gładko, bo muzycznie.

Następnie odnalazłam swój stary telefon wraz z zawartością merytoryczną i uczuciową w formie krótkich wiadomości tekstowych, głównie od Ewy. Treść ich przemilczę w celu zachowania poprawności politycznej, której mi ostatnimi czasy zaczyna brakować.

W wyniku przypomnienia sobie treści wypełniających moje życie wewnętrzne (tak, smsy do Ewy są odbiciem mojego życia wewnętrznego) z okresu marzec-maj, przypomniałam sobie także ścieżkę dźwiękową, która mi przy doświadczeniach owych towarzyszyła. I znów nastąpiło to pierdolone rozrzewnienie, byleby się nie zająć niczym konkretnym.

A przed oczyma duszy mojej - widok z okna autobusu komunikacji miejskiej w okolicach godziny dwudziestej co środę. Planowanie sobie życia na skalę pięćdziesięciu lat wprzód, łącznie z kolorem drabinki prowadzącej na antresolę i odcieniem blondu współlokatorki. Wizja Paryża, w którym jest wiecznie ciemno, tylko wszędzie są ładne, stare latarnie, głośny deszcz i muzyka Noir Desir. Wśród planów na przyszłość znajdują się plany na przyszłość całkiem niedaleką, choć jak się wydaje - życiowo odległą.

Stąd przez mosiężny mostek (po którym praktycznie tylko przebiegłam w swoich pończoszkach w odcieniu Fumo) już tylko krok do cytatów z Dziadów, Leukonoe i, przede wszystkim, Pat Benatar w czerwonych rajstopach i panterce.

Notka może być trudna w odbiorze ze względu na ogromną zawartość wideł. Nie przejmuję się tym.

Nie tak dawno temu, gdzieś, kiedyś, nie da się ukryć - naprawdę byłam fanką. Zapytalibyście mnie wtedy, co kocham, odpowiedziałabym - Placebo. I to była marka, to znaczyło naprawdę wiele. Na przykład:

To wszystko zbudzało kontrowersje, podejrzewam też, że nie sprzedawało się za dobrze. Ale dla mnie w 2008 to było COŚ.

(Pomijam fakt, że było to coś na tyle ważnego, by połączyć mnie z paroma naprawdę wartościowymi osobami. Paroma mniej wartościowymi też zresztą, ale to wszystko okazało się dopiero, kiedy tak zwane ideały się sprzedały i nie pozostało już nic, o czym można by pogadać.)

CZYMŚ były też dalsze dokonania Placebo, kiedy już poznał ich David Bowie i zespół zaczął robić sztukę.

I potem, kiedy już wyszli z podziemia prosto w XXI wiek, z tym teledyskiem:

I jeszcze później, z płytą, która mnie tak w to wszystko wciągnęła:

I wiedział Pałek, że byli dobrzy. Potem też:

Niewątpliwie album Meds był zapowiedzią komplikacji. Niewątpliwie.

W wieku lat czternastu, pod wpływem nagrań Metalliki, Led Zeppelin i Guns 'N Roses, doszłam do wniosku, że solówki gitarowe trafiają prosto, bezpośrednio w mój punkt G. Po dzisiejszym koncercie TSA podtrzymuję tę tezę.

Proszę państwa - oto Junikorn. Mój nowy współlokator, lubi błyszczeć. Nie ukrywam, że inspirowałam się przyjacielem Riennahery, choć tylko w zakresie pomysłu "jednorożca na ścianę".

Dziękuję szczególnie redakcji Życia Literackiego z roku 1988.

Poza powyższym, nie mam zupełnie nic, naprawdę nic do przekazania. Smutne?

Obśmianie powtarzanego wszędzie wyrażenia "jesień na pełnej kurwie" nie zmienia jednak faktu, że owa jesień nadeszła. "I po co te złośliwości?", pyta moja polonistka. Dochodzę więc do tego, pani profesor, że zupełnie bez celu.

Jesień, więc życie moje wygląda następująco (muszę to tak opisywać, po prostu muszę, gdyż wczoraj uświadomiłam sobie, że notki na blogu to jedyne, co kolekcjonuję):

* co dzień, to nowe niusy (z najnowszej afery, powiedziałabym, gdybym miała jeszcze resztki humoru), WYĆ-SIĘ-CHCE

* je me demande, skąd wziąć sto sześćdziesiąt pięć polskich złotych na bilet na Russian National Ballet (pomijam fakt, że we Wrocławiu te najlepsze bilety są około pięć dych tańsze)

* kupuję przedmioty najpierwszej potrzeby, takie jak herbata truskawkowo-waniliowa, kubek półlitrowy, pachnący gumą do życia błyszczyk, płyty, świeczki, szaliczki, pantofelki, papieroski, pieprzyki, pończoszki, psikuski, bamboszki, podomki, pieszczoszki

* je me demande, kiedy we mnie jakieś problemy pierdolną, bo nie wierzę, żebym się uchowała (zasadą and justice for all, zdarzy się to zapewne niebawem, pytanie jeszcze - jakie)

* oglądam trzeci raz w ciągu miesiąca "Przerwaną lekcję muzyki", leżąc wśród poduszek, zwierząt, przedmiotów ładnych i niepraktycznych.

Generalnie rzecz biorąc, znowu obkładam się różnego rodzaju książkami, herbatę piję litrami, szaliczkami się owijam. A zamiast żyć, chce się tylko wyć i pić.

ŁEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE.

Za sprawą kilku osób promujących dobrą muzykę, moje życie ma w tym tygodniu następujący smak:

W ogóle, to ostatnie, to jest kwintesencja mnie ostatnio.

Dzięki, Wera.

Jest 26 sierpnia, 20:54, ciemno i chłodno. Jesień idzie, bardzo, bardzo dobrze.

A plan na jesień mam taki ło:

Zdjęcia są średnie, większość zrobiłam analogiem, więc trzeba na nie trochę poczekać, a i tak wątpię w wysoką wartość estetyczną efektów. Te cyfrowe z kolei zrobiłam komórką, także ten.

No, to idę się pakować, à bientôt!